HET BOS VAN GÜRZEL
Het bos van Gürzel, of hoe dat sommigen het noemen. Het is een bos gelegen in België, en er is bijster weinig over te vinden op het internet. De meeste mensen die er geweest zijn weigeren over hun ervaring te praten, of laat staan er informatie over te verspreiden. Er zijn enkele moedige getuigenissen naar deze kant opgestuurd om hun kant van het verhaal aan het licht te laten komen. Emilien Deurnen is daar een persoon van. Deurnen is een achtenzestig-jarige man die in zijn jeugd eenmalig het bos is binnengewandeld.
"Mijn moeder had me altijd gezegd om er weg te blijven, maar als kleine rakker volg je de wijze raad van je ouders niet echt op. Ik herinner me alleen de grote lijnen nog: het was een winteravond, wat betekend dat het al vlug donker werd. Als een soort van 'kick' denk ik, ging ik langs het bos. Ik weet nog dat ik even had getwijfeld, maar van buitenaf leek het zo onschuldig. Bij elke pas dat ik het bos benaderde leek het kouder te worden, en ik stak een lucifer aan met mijn klamme handen. Het was op zich net licht genoeg om alles te kunnen opnemen, maar ik voelde me veiliger bij het kleine vuurtje. Dat duurde niet lang. Een kille windvlaag blies de vlam uit, en ik hoorde een schril gekrijs dat door merg en been ging. Het leek op een persoon die een varken probeerde na te bootsen, denk ik. Hoezo vermoedde ik dat? Het was zo dierlijk, zo beestig, maar het klopte niet."
"Ik probeerde met mijn trillende handen opnieuw een lucifer aan te steken. Nu hoorde ik nog eens het gekrijs, maar ditmaal veel dichter bij mij. Ik rende naar de kant waar ik het bos was binnengewandeld, met mijn verstand op nul. Ik bleef lopen, terwijl mijn ogen traanden van de wind en angst. Op een moment zag ik door het altaar van bomen een licht. Het was een persoon die een olielamp omhoog hief. Het was mijn broer. Ik vroeg hem met diepgewortelde angst wat hij hier deed, hoe hij wist dat ik hier was. Hij begon te lachen, niet op de manier dat je zou verwachten. Hij lachte me niet uit, sterker nog, hij keek me niet eens aan. Met een levenloze uitdrukking keek hij recht voor zich uit en lachte. Ik keek achter me, stak vervolgens van de eerste keer een lucifer op en bleef misschien een minuut stokstijf staan. Ik probeerde te zien wat mijn broer zag. Mijn concentratie was zo groot, dat ik niet besefte op dat moment dat mijn broer geen geluid meer maakte. Ik draaide me abrupt om en zag mijn broer op een tak staan van een boom die enkele meters achter me stond. Hij lachte angstwekkend toen hij met zijn priemende ogen mijn blik opving. In zijn handen hield hij een touw, die was vastgemaakt rond zijn hals en de tak. Hij bleef lachen, en lachen, en lachen. Tot ik de krijs weer hoorde, dan sprong hij. Het geluid symboliseerde zijn levensadem."
"Ik was 11 jaar, en ik heb mijn broer zijn leven zien ontnemen. Ik rende zo snel mogelijk naar huis, schreeuwde de hele weg hulpkreten, en ik ben nooit meer in de buurt van het bos geweest. Het beeld van mijn broer zal me altijd bijblijven, en de vraag zal altijd door mijn hoofd spoken. Waarom was mijn broer daar en wie zat er in dat bos verscholen?"
Deze getuigenis is niet bewerkt.
Er zijn geen foto's van het bos, omdat er geen te vinden staan op het internet.
De man had achteraf gevraagd of hij een oproep mocht doen. Hij wilt duidelijk maken dat iedereen de verleiding om dit bos binnen te gaan, deze moet negeren.